1 Мудрыя жонкі ладзяць дом, але дурныя бураюць яго рукамі сваімі.
2 Хто ходзе пасьціваю дарогаю, тый баіцца СПАДАРА, але крутадушны на дарогах сваіх грэбуе Ім.
3 У вуснах дурнога атожыла пыхі, але вусны мудрых ахараняюць іх.
4 Ідзе няма валоў, там ясьлі парожныя, але шмат прыбытку ад сілы вала.
5 Праўдзівая сьветка ня будзе маніць, але сьветка манлівая нахукае маны.
6 Скалазуб шукае мудрасьці, і не знаходзе; але веда лягкая таму, хто разумее,
7 Прайдзі ля неразумнае людзіны, і ня знойдзеш разумных вуснаў.
8 Мудрасьць разважных — знацьцё дарогі свае, дурнота ж дурных — ашука.
9 Дурныя робяць насьмех ізь віны, але меж справядлівых — зычлівасьць.
10 Сэрца знае гарчэль душы свае, і чужнік не падзеле яго радасьці.
11 Дом нягодных абурыцца, але будан пасьцівых закрасуе.
12 Бывае, дарога людзіне простаю, але канец яе — дарогі сьмерці.
13 І ў часе сьмеху баліць сэрца, і канцом самае радасьці бывае смутак.
14 Упорлівы сэрцам насыціцца дарогамі сваімі, а добрая людзіна — сваімі.
15 Просты вера кажнаму слову, але разважны разумее сьцежку сваю.
16 Мудры баіцца й адхінаецца ад ліха, але дурны шалее й пэўны.
17 Апрысак наробе дурноты, але людзіну нягодных задумаў ненавідзяць.
18 Простым спадзець дурнота, але разважныя каранаваны ведаю.
19 Благія паклоняцца добрым, нягодныя — у брамах справядлівага.
20 Нават прыяцель ненавідзе беднага, але шмат любячых багатага.
21 Хто грэбуе прыяцелям сваім, грэша; але шчасьлівы, хто міласэрны да беднага.
22 Ціж ня мыляцца задумляючыя ліха? але міласэрдзе а праўда ў тых, што думаюць праз дабро.
23 З кажнае працы дастатак, але з пустое гаворкі адно нястача.
24 Карона мудрых ё багацьцям іхным, але дурата неразумных — дурнота.
25 Вывальняе душу праўдзівая сьветка, але ашуканьнік дзьмухае ашукаю.
26 У страху Божым моцная пэўнасьць, і дзеці ягоныя будуць мець прытулішча.
27 Страх СПАДАРОЎ — жарало жыцьця, каб сьцерагчыся пасадак сьмерці.
28 У множасьці люду пазор каралёў, а як мала люду — зьнішчэньне князя.
29 Памальны да гневу — вялікага розуму, але апрысак павялічае шал.
30 Здаровае сэрца — жыцьцё целу, але завіднасьць — гніцьцё ў касьцёх.
31 Хто ўціскае беднага, зьневажае Стварыцеля яго; а хто сьціць Яго, мае міласэрдзе да беднага.
32 За ліха свае будзе адпіхнёны нягодны, але справядлівы пры сьмерці сваёй мае надзею.
33 У сэрцу разумнага супачывае мудрасьць і сярод неразумных аказуецца.
34 Справядлівасьць павышае народ, а грэх — брыда людам.
35 Зычлівасьць каралеўская да мудрага слугі, але гнеў ягоны на тога, што прычыняе сорам.