1 Закон жа, маючы сьцень будучага дабра, а ня сам абраз рэчаў, ніколі ня можа тымі самымі аброкамі, кажны год кажначасна абраканымі, удасканаліць прыступаючых.
2 Накш перасталі б абракаць, бо абракаючыя аброк, быўшы аднойчы ачышчаны, ня мелі б ужо ніякага сьведам’я грахоў.
3 Але гэтымі прыпамінаньне грахоў дзеецца кажнага году;
4 Бо нельга, каб кроў быкоў а казлоў касавала грахі.
5 Затым Уходзячы на сьвет, кажа: «Аброкаў а дароў Ты не хацеў, але цела прыгатаваў Імне.
6 Усепаленьні а аброкі за грэх ня любы Табе.
7 Тады Я сказаў: "Гля, іду ўчыніць волю Тваю, Божа", як напісана празь Мяне на пачатку кнігі».
8 Сказаўшы ўперад: «Ты не хацеў ані ўпадабаў аброкаў ані дароў, ані ўсепаленьняў, ані аброкаў за грэх», (каторыя абракаюць подле Закону),
9 Тады сказаў: «Гля, іду ўчыніць волю Тваю». Касуе першае, каб устанавіць другое.
10 Подле гэтае волі пасьвячаны мы аброкам цела Ісуса Хрыста аднойчы назаўсёды.
11 І кажны сьвятар што дня стаіць, правячы а абракаючы часта тыя самыя аброкі, каторыя ніколі ня могуць змазаць грахоў.
12 Ён жа, аброкшы адзін аброк за грахі, на векі сеў паправе Бога,
13 Адлі чакаючы, пакуль варагі Ягоныя будуць пакладзены казулькаю пад ногі Ягоныя.
14 Бо Ён адным аброкам на векі ўчыніў дасканальнымі пасьвячаных.
15 Праз гэта сьветча нам і Дух Сьвяты; бо просьле гэтага сказана:
16 «Во змова, каторую Я ўстанаўлю ім просьле тых дзён, кажа Спадар: дам законы Свае ў сэрцы іхныя і напішу іх у думках іхных,
17 І наперад грахоў іхных і бяспраўяў іхных ня ўспомню».
18 А йдзе дараваньне, там ня надабе аброку за грэх.
19 Дык, браты, маючы адвагу ўходзіць да Сьвятога Сьвятых пераз кроў Ісусаву,
20 Новай і жывой дарогаю, каторую нам пасьвяціў пераз запону, значыцца, цела Свае,
21 І маючы вялікага Сьвятара над домам Божым,
22 Бліжмася з праўдзівым сэрцам, із супоўнай пэўнасьцяй веры, пакрапленьням ачысьціўшы сэрца ад нягоднага сумленьня і абмыўшы цела вадою чыстаю,
23 Моцна дзяржымася бяз хістаньня вызнаньня надзеі, бо верны Тый, што абяцаў.
24 Будзьма ўважлівыя адзін да аднаго, захочуючы да міласьці а добрых учынкаў,
25 Не пакідаючы збораў сваіх, як ёсьць у некатрых звычай; але захочуючы, і тым болей, чым болей бачыце, што тый дзень бліжыцца.
26 Бо калі б мы самахоць грашылі па адзяржаньню супоўнага знацьця праўды, не заставалася б ужо аброку за грахі,
27 Але нейкае страшнае спадзяваньне суду й гарачыня агню, што мае пажэрці праціўнікаў.
28 Калі хто ўлегцы замеў закон Масеяў, на сьветчаньне дзьвюх альбо трох сьветак памірае безь міласэрдзя, —
29 Дык якой горшай кары, думаеце, варты будзе тый, што патаптаў Сына Божага, і Кроў змовы, каторай пасьвячаны, мае за звычайную, і Духа ласкі зьневажае?
30 Бо мы знаем Таго, хто сказаў: «Імне помста, Я адплачу, кажа Спадар». І ўзноў: «Спадар будзе судзіць люд Свой».
31 Страшна ўпасьці ў рукі Бога жывога!
32 Успомніце пярэднія дні, калі, будучы асьвечаныя, вытрывалі вялікую бітву цярпеньняў,
33 З аднаго боку, як былі выстаўлены на ўпікі а атугу, а, з другога, як сталі сябрамі тых, што дазнавалі таго ж;
34 Бо вы спагадалі вязьням і прынялі з радасьцяй грабеж меньня свайго, ведаючы, што маеце сабе лепшую маемасьць і трываючую.
35 Дык не адхінайце даверу свайго, каторы мае вялікую адплату.
36 Бо трывалкосьці надабе вам, каб, учыніўны волю Божую, адзяржаць абятніцу;
37 «Бо яшчэ трошачкі, трошачкі, і Тый, што мае прыйсьці, прыйдзе і не адвалачэць.
38 Справядлівы ж вераю жыць будзе; а калі адступе, не ўпадабае таго душа Мая».
39 Мы ж не адступаючыя на загіну, але ў веры да спасеньня душы.