1 І набліжаліся да Яго ўсе мытнікі і грэшнікі слухаць Яго.
2 І наракалі хварысэі і кніжнікі, кажучы: Ён прыймае грэшнікаў і есьць разам зь імі.
3 Але (Ён) сказаў ім (вось) гэткую прыповесьць, кажучы:
4 які сярод вас чалавек, маючы сто авечак і згубіўшы адну зь іх, ня пакідае дзявяноста дзевяці ў пустэльні і ня йдзе за згубленай, пакуль ня знойдзе яе?
5 І, знайшоўшы, бярэ на плечы свае, радуючыся.
6 І, прыйшоўшы дадому, склікае сяброў і суседзяў, кажучы ім: парадуйцеся са мною, бо (я) знайшоў маю згубленую авечку.
7 Кажу вам, што гэтак радасьць будзе на Небе большая за аднаго грэшніка, які каецца, чым за дзявяноста дзевяць праведнікаў, якія ня маюць патрэбы ў пакаяньні.
8 Альбо якая жанчына, якая мае дзесяць драхмаў, калі згубіць адну драхму, і ці ня запальвае сьвечку і ня мяце ў хаце, і шукае старанна да таго часу, пакуль ня знойдзе?
9 І, знайшоўшы, (яна) склікае сябровак і суседак, кажучы: парадуйцеся са мною, бо я знайшла драхму, якую (была) згубіла.
10 Кажу вам: гэтак бывае радасьць у Ангелаў Бога (і) за аднаго грэшніка, які каецца.
11 І (Ён) сказаў: адзін чалавек меў двух сыноў.
12 І сказаў малодшы зь іх бацьку: бацька! дай мне належную (мне) частку маёмасьці. І (бацька) падзяліў ім маёмасьць.
13 І праз некалькі дзён малодшы сын, сабраўшы ўсё, пайшоў у далёкую старану і там змарнаваў маёмасьць сваю, жывучы распусна.
14 Калі ж ён патраціў усё, настаў вялікі голад у гэнай старане, і ён пачаў цярпець галоту;
15 і, пайшоўшы, прыстаў да аднаго з жыхароў той краіны, а той паслаў яго на свае палі пасьвіць сьвіньняў;
16 і ён жадаў напоўніць страўнік свой ражкамі, якія елі сьвіньні, але ніхто ня даваў яму.
17 І, апамятаўшыся, (ён) сказаў: колькі наймітаў у бацькі майго маюць хлеба ўдосталь, а я гіну з голаду;
18 устану, пайду да бацькі майго і скажу яму: тата, я саграшыў супраць Неба і перад табою,
19 і ўжо я ня варты называцца сынам тваім; прыймі мяне, як аднаго з наймітаў тваіх.
20 І, устаўшы, пайшоў да бацькі свайго. І калі ён быў яшчэ далёка, убачыў яго ба́цька ягоны і зжаліўся; і, пабегшы, кінуўся яму на шыю і пацалаваў яго.
21 Сын жа сказаў яму: тата! я саграшыў супраць Неба і перад табою і ўжо ня варты называцца сынам тваім.
22 А бацька сказаў рабам сваім: прынясіце найлепшую вопратку і апраніце яго, і дайце персьцень на руку ягоную і абутак на ногі;
23 і, прывёўшы, укормленае цяля зарэжце; і, паеўшы, будзем весяліцца,
24 бо гэты мой сын быў мёртвы і ажыў, і быў згублены і знайшоўся. І пача́лі весяліцца.
25 А старэйшы ягоны сын быў у полі; і калі, вяртаючыся, падыйшоў да дому, пачуў сьпевы і скокі.
26 І, паклікаўшы аднаго са слугаў сваіх, пытаўся: што тут робіцца?
27 Той жа сказаў яму: брат твой вярнуўся, і бацька твой зарэзаў укормленае цяля, бо прыняў яго здаровым.
28 І (ён) узлаваўся, і ня хацеў увайсьці. Бацька ж ягоны, выйшаўшы, угаворваў яго.
29 Ён жа, адказаўшы, сказаў бацьку: вось (я) столькі гадоў служу табе і ніколі загадам тваім ня грэбаваў, а ты мне ніколі ня даў казляняці, каб мне з сябрамі маімі павесяліцца.
30 А калі гэты твой сын, які змарнатравіў тваю маёмасьць з блудадзейкамі, вярнуўся, (ты) зарэзаў яму ўкормленае цялё.
31 Ён жа сказаў яму: сынок! ты заўсёды са мною, і ўсё маё — тваё;
32 а ўзрадавацца і ўзьвесяліцца трэба было, таму што гэты брат твой быў мёртвы і ажыў, прападаў і знайшоўся.