1 І сказаў ім: запраўды́ кажу вам: ёсьць некаторыя сярод тых, што тут стаяць, якія ня íмуць сьме́рці, пакуль ня ўгле́дзяць царства Божага, прыйшоўшага ў сіле.
2 І цераз шэсьць дзён бярэць Ісус Пятра, Якава і Іоана і вядзе́ на гару высокую асобна іх адных, і перамяніўся перад імі.
3 І адзе́ньне Яго зрабíлася бліскучым ды такім бе́лым, як сьне́г, ды як бялільшчык на зямлі ня можа вы́бяліць.
4 І зьявіўся ім Ільля з Майсе́ем ды вялі гутарку з Ісусам.
5 І на гэта Пётр сказаў Ісусу: Равві! добра нам тут быць; дык зробім тры палаткі: Табе́ адну, Майсе́ю адну і Ільлі адну.
6 Бо ня ве́даў, што сказаць; бо яны перапало́халіся.
7 І паўстала хма́ра, закрыўшая іх, і з хма́ры вы́йшаў голас, які казаў: гэты ёсьць Сын Мой улю́блены, Яго слухайце.
8 І раптам, аглядзе́ўшыся наўкола, нікога больш ня ўбачылі, апрача аднаго Ісуса.
9 Калі-ж яны зыхо́дзілі з гары́, загадаў ім нікому не казаць, што́ яны ба́чылі, дакуль Сын Чалаве́чы не ўваскрэсьне.
10 І захавалі гэтае слова, пытаючыся адзін у аднаго, што значыць: уваскрэснуць?
11 І спыталіся ў Яго, кажучы: кніжнікі гавораць, што пе́рш мусіць прыйсьці Ільля?
12 Ён жа адказаў ім: Ільля, прыйшоўшы пе́рш, наладзіць усе, як і напісана пра Сына Чалаве́чага, каб шмат перацярпе́ў і быў панíжаны.
13 Але кажу́ вам, што і Ільля прыйшоў, і ўчынілі з ім, што хаце́лі, як напісана пра Яго.
14 І, прыйшоўшы да вучняў, угле́дзіў многа народу ля іх, ды кніжнікаў, спрачаючыся з Імі.
15 І, ураз угле́дзіўшы Яго, увесь народ здуме́ўся ды, прыбягаючы, вітаў Яго.
16 І спытаўся Ён у кніжнікаў: аб чым у вас спрэчка з імі?
17 І, адказваючы, адзін із народу сказаў: Вучыцелю! я прывёў да Цябе́ сына майго, які ма́е нямо́га духа:
18 дзе́ ні схопіць яго, кíдае яго на зямлю, і ён пе́ніцца й скрыгíча зубамі сваімі ды пруцяне́е. І казаў я вучням Тваім, каб вы́гналі яго, і ня здо́лелі.
19 Ён жа, адка́зваючы, гавора: о, род няве́рны! Дакуль буду з вамі? Дакуль буду цярпе́ць вас? Прывядзе́це яго да Мяне́!
20 І прывялі яго да Ісуса. І, уба́чыўшы Яго, дух затрос ім, і ён упаў на зямлю ды валяўся, пуска́ючы пе́ну.
21 І спытаўся Ісус у бацькі ягонага: як даўно гэта зрабілася з ім? Той жа адказаў: з дзяцінства;
22 і шмат разоў дух кíдаў яго ў вагонь ды ў ваду, каб загубіць яго; але, калі што можаш, памажы́ нам, зьлітаваўшыся над намі.
23 Ісус сказаў яму: калі можаш верыць, усё магчыма для ве́руючага.
24 І зараз, загаласіўшы, бацька хлопца сказаў праз сьлёзы: Госпадзе! памажы́ майму недаве́рству!
25 Ісус жа, бачучы, што зьбягаецца народ, пагразіў духу нячыстаму, кажучы яму: дух нямы́ і глухí! Я прыка́зую табе́: вы́йдзі з яго ды больш не ўваходзь у яго!
26 І, загаласíўшы ды крэпка затро́сшы ім, выйшаў; і зрабіўся, як няжывы́, так што многія гаварылі, што памер.
27 Але Ісус, узяўшы яго за руку, падняў яго, і ён устаў.
28 І, як увайшоў у дом, вучні Ягоныя пыталіся ў Яго насамо́це: чаму мы не маглі выгнаць яго?
29 І сказаў ім: гэты род ніяк ня можа выйсьці, адно толькі ад малітвы ды посту.
30 І, пайшоўшы стуль, праходзілі праз Галіле́ю, і Ён не хаце́ў, каб хто даве́даўся.
31 Бо навучаў Сваіх вучняў і гаварыў ім, што Сын Чалаве́чы вы́даны будзе ў рукі людзе́й, і заб’юць Яго, і забіты ўваскрэсьне на трэці дзе́нь.
32 Але яны не разуме́лі слоў, а спытацца ў Яго баяліся.
33 І прыйшоў у Капэрнаум; і, як быў у доме, спытаўся ў іх: аб чым дарогаю вы гутарылі між сабою?
34 Яны-ж маўчалі, бо дарогаю разважалі між сабою, хто большы.
35 І, се́ўшы, паклікаў дванаццацёх і сказаў ім: калі хто хоча пе́ршым быці, будзь з усіх апошнім і для ўсіх слугою.
36 І, узяўшы дзіця, паставіў яго сярод іх ды, абняўшы яго, сказаў ім:
37 Хто пры́йме адно з гэтых дзяце́й дзеля Мяне́, той прыйма́е Мяне́, а хто Мяне́ пры́йме, то не Мяне́ прыйма́е, але Паслаўшага Мяне́.
38 І адказаў Яму Іоан, мо́вячы: Настаўнік! мы бачылі чалаве́ка, які Тваім імем выганяе дэманаў, а ня йдзе́ць за намі; дык забаранілі яму, бо ня йдзе́ць за намі.
39 Ісус жа сказаў: не забараня́йце яму, бо няма такога, хто, учыніўшы цуд íмем Маім, мог бы хутка зьнява́жыць Мяне́.
40 Бо хто ня проці вас, той за вас.
41 І хто напоіць вас каўшо́м вады́ дзеля Мяне́, затым, што вы Хрыстовыя, запраўды́ кажу вам: ня страціць нагаро́ды свае́.
42 І хто зьвядзе́ аднаго з малых гэтых, ве́ручых у Мяне́, таму ле́пей было-б, каб паве́сілі яму ка́мень ад жо́рнаў на шы́ю ды кінулі яго ў мора.
43 І калі зводзіць цябе́ рука твая, адсякі яе́: ле́пей табе́ кале́каму ўвайсьці ў жыцьцё, чымся з дзьвюма́ рукамі йсьці ў гее́нну, у вагонь неўгасаючы,
44 дзе́ чэрв іх ня ўмірае, і агонь не ўгасае.
45 І калі нага́ твая зводзіць цябе́, адсякі яе́; ле́пей табе́ ўвайсьці ў жыцьцё кульга́ючы, чымся з дзьвюма́ нагамі быць укíненым у гее́нну, у вагонь неўгаса́ючы,
46 дзе́ чарвяк іх ня ўмірае, ды агонь не ўгасае.
47 І калі во́ка тваё зводзіць цябе́, вырві яго: ле́пей табе́ з адным вокам увайсьці ў царства Божае, чымся з дзьвюма́ вачы́ма быць укíненым у гее́нну вагнявую,
48 дзе́ чарвяк іх ня ўмірае, ды агонь не ўгасае.
49 Бо кожны агнём асоліцца, а ўсякая ахвяра соляй асоліцца.
50 Соль добрая; але, калі соль зробіцца несало́най, чым яе́ паправіце? Ме́йце ў сабе́ соль і мір ме́йце між сабою.