Закон, имея тень будущих благ, а не самый образ вещей, одними и теми же жертвами, каждый год постоянно приносимыми, никогда не может сделать совершенными приходящих с ними.
Бо Закон, які мае цень будучага дабра, а ня сам вобраз рэчаў, тымі ахвярамі, якія нязьменна прыносяцца штогод, ніколі ня можа зрабіць дасканалымі тых, што прыходзяць [з імі].
Закон, маючы цень будучых дабротаў, а не самы вобраз рэчаў, аднымі тымі самымі ахвярамі, якія кожны год стала прыносяцца, ніколі ня можа зрабіць дасканалымі тых, што прыходзяць зь імі.
Бо закон, маючы цень будучых даброццяў, а не саму выяву рэчаў, аднымі і тымі самымі ахвярамі, штогод без перастанку складанымі, ніколі не можа ўдасканаліць тых, што прыходзяць.
Закон жа, маючы сьцень будучага дабра, а ня сам абраз рэчаў, ніколі ня можа тымі самымі аброкамі, кажны год кажначасна абраканымі, удасканаліць прыступаючых.
Бо закон, ма́ючы це́нь будучага дабра́, а ня самы абра́з рэчаў, тымі-ж ахвярамі, што прыносяцца кожын год, ніколі ня можа зрабіць дасканалымі тых, што прыходзяць (з імі).
Таму што закон, маючы цень будучых даброт, а не сам вобраз рэчаў, аднымі і тымі ж ахвярамі, якія кожны год пастаянна прыносяцца, ніколі не можа зрабіць даскана́лымі тых, што прыходзяць з імі.
Крыніца вечнага збаўлення Закон мае цень будучых дабротаў, але не сам вобраз справаў. Таму адныя і тыя ж ахвяры, якія заўсёды прыносяцца штогод, ніколі не могуць зрабіць дасканалымі тых, хто з імі прыходзіць.
Бо закон, маючы цень будучага дабра, а не сам вобраз рэчаў, ніколі не можа аднымі і тымі ж ахвярамі штогод, якія заўсёды прыносяць, зрабіць дасканалымі тых, што прыходзяць;
Бо Закон, які мае (толькі) цень будучых дабротаў, а ня самую існасьць рэчаў, тымі ахвярамі, якія прыносяцца пастаянна і кожны год, ніколі ня можа зрабіць дасканалымі тых, хто прыходзіць (з ахвярамі).
Закон бо, маючы ў сабе цень толькі будучага дабра, а не самы вобраз рэчаў, ня можа тыміж самымі ахвярамі, што прыносяцца кожны год, зрабіць дасканалымі тых, што прыходзяць зь імі.