1 І набліжаліся да Яго ўсе зборшчыкі падаткаў і грэшнікі, каб слухаць Яго.
2 І наракалі фарысеі і кніжнікі, кажучы: Гэты чалавек прымае грэшнікаў і есць з імі.
3 І Ён сказаў ім такую прыпавесць, кажучы:
4 Які чалавек з вас, маючы сто авечак і згубіўшы адну з іх, не пакідае дзевяноста дзевяці ў пустэльні і не ідзе па загубленую, пакуль не знойдзе яе?
5 І, знайшоўшы, кладзе яе на свае плечы, радуючыся,
6 і, прыйшоўшы дадому, склікае сяброў і суседзяў, кажучы ім: «Парадуйцеся са мною, бо я знайшоў сваю згубленую авечку».
7 Кажу вам, што гэтак радасць на небе будзе большая за аднаго грэшніка, які каецца, чым за дзевяноста дзевяць праведнікаў, што не маюць патрэбы ў пакаянні.
8 Або якая жанчына, маючы дзесяць драхмаў, калі згубіць адну драхму, не запальвае святло і не мяце дом, і не шукае рупна, пакуль не знойдзе?
9 І, знайшоўшы, склікае сябровак і суседак, кажучы: «Парадуйцеся са мною, бо я знайшла драхму, якую згубіла».
10 Гэтаксама, кажу вам, бывае радасць у Анёлаў Божых за аднаго грэшніка, што каецца.
11 І Ён сказаў: У аднаго чалавека было два сыны.
12 І малодшы з іх сказаў бацьку: Тата, дай мне належную частку маёмасці. — І той падзяліў паміж імі дабро.
13 І як мінула трохі дзён, малодшы сын, сабраўшы ўсё, падаўся ў далёкую краіну і там спусціў сваю маёмасць, жывучы распусна.
14 А калі ўсё змарнаваў, настаў моцны голад у той краіне, і ён пачаў цярпець нястачу.
15 І, прыйшоўшы, прыстаў да аднаго з жыхароў той краіны, а той паслаў яго на свае палі пасвіць свіней,
16 І ён прагнуў наесціся ражкоў, якія елі свінні, ды ніхто не давай яму.
17 І, апамятаўшыся, ён сказаў: Колькі наймітаў у майго бацькі маюць хлеба ўдосталь, а я тут гіну з голаду.
18 Устану, пайду да майго бацькі і скажу яму: «Татухна, саграшыў я супроць неба і перад табою,
19 я ўжо не варты называцца тваім сынам; прымі мяне як аднаго з тваіх наймітаў».
20 І, устаўшы, пайшоў да свайго бацькі. І калі ён яшчэ быў далёка, яго бацька ўбачыў яго і зжаліўся і, пабегшы, кінуўся яму на шыю і пацалаваў яго.
21 І сын сказаў яму: Татухна, саграшыў я супроць неба і перад табою, я ўжо не варты называцца тваім сынам.
22 Але бацька сказаў сваім слугам: Хутка вынесьце найлепшыя шаты і ўбярыце яго і дайце рерсцень яму на руку і сандалі на ногі,
23 І вядзіце кормнае цяля, закаліце, будзем есці і весяліцца,
24 бо гэты мой сын быў мёртвы і ажыў, быў прапаў і знайшоўся. — І пачалі весяліцца.
25 А яго старэйшы сын быў на полі; і калі, вяртаючыся, наблізіўся да дому, пачуў ён музыку і танцы,
26 і, паклікаўшы аднаго са слуг, спытаўся, што гэта.
27 І той сказаў яму: Твой брат прыйшоў, і бацька твой закалоў кормнае цяля, бо здаровым яго зноў сустрэў.
28 І ён разгневаўся і не хацеў увайсці, і яго бацька, выйшаўшы, прасіў яго.
29 І ў адказ ён сказаў свайму бацьку: Вось гэтулькі гадоў я служу табе і ніколі твайго загаду не пераступіў, а мне ты ніколі не даў казляняці, каб я з маімі сябрамі павесяліўся;
30 а калі гэты твой сын, што з распусніцамі праеў тваё дабро, прыйшоў, ты закалоў яму кормнае цяля.
31 Ён жа сказаў яму: Дзетка, ты заўсёды са мною і ўсё маё — тваё.
32 Але трэба было весяліцца і радавацца, бо гэты твой брат быў мёртвы і ажыў, [быў] загінуў і знайшоўся.