1 Калі ж было́ вы́рашана плыць нам у Італію, то перадалí Паўла і некато́рых іншых вя́зняў сотніку па íмені Юлій з палка́ А́ўгуста.
2 Узышо́ўшы на Адрамíцкі карабе́ль і сабра́ўшыся плыць праз асійскія мясціны, мы адпра́віліся; з намі быў Арыстарх Македо́нянін з Фесало́нікі.
3 На другі дзень мы прыплылí ў Сідон; і Юлій, абыхо́дзячыся з Паўлам чалавекалю́бна, дазволіў яму пайсцí да сяброў і атрыма́ць ад іх дапамо́гу.
4 Адпра́віўшыся адтуль, мы падплылí да Кіпра, бо вятры́ былí супрацíўныя;
5 і, пераплыўшы мора насу́праць Кілікíі і Памфілíі, мы прыбылí ў Мíры Лікíйскія.
6 Там сотнік, знайшо́ўшы Александры́йскі карабе́ль, які плыў у Італію, пасадзíў нас на яго.
7 Многія дні плывучы́ мару́дна і з цяжкасцю наблізіўшыся да Кнíда з-за неспрыя́льнага нам ветру, мы падплылí да Крыта каля Салмо́ны;
8 і, з ця́жкасцю міну́ўшы яго, мы прыбылí да нейкага месца, якое называ́лася Добрыя Пры́стані і непадалёку ад якога быў горад Ласе́я.
9 Калі ж прайшло многа часу і пла́ванне ўжо зрабілася небяспе́чным, бо ўжо і пост міну́ў, Павел перасцерага́ў,
10 ка́жучы ім: мужы́! я бачу, што пла́ванне пагража́е перашко́дамі і стра́тамі не толькі грузу і караблю́, але і жыццю́ нашаму.
11 Аднак сотнік больш давяра́ў стырнаво́му і ўлада́льніку карабля́, чым сло́вам Паўла.
12 Паколькі ж пры́стань была́ непрыда́тнай для зімоўкі, то большасць прапаноўвала адплыць адтуль, каб дабра́цца, калі будзе магчымасць, да Фінíка, га́вані Крыцкай, адкрытай на паўднёвы за́хад і паўно́чны за́хад, і перазімаваць.
13 Калі ж падзьму́ў паўднёвы вецер, яны, спадзеючы́ся, што дасягну́ць сваёй мэты, адпра́віліся і паплылí ўздоўж Кры́та.
14 Але неўзаба́ве пасля гэтага наляцеў з боку Крыта бу́рны вецер, які называецца эўраклідо́н.
15 Паколькі карабе́ль падхапíла і ён не мог працíвіцца ветру, мы паддалíся хвалям, і нас насíла.
16 Наблíзіўшыся да нейкага астраўка́ пад назвай Кла́ўда, мы ледзьве змаглі ўтрыма́ць лодку;
17 падня́ўшы яе, пачалí, выкарысто́ўваючы кана́ты, абвя́зваць карабе́ль; а баючы́ся, каб не сесці на мель, спусцілі ве́тразь, і так насíліся.
18 І паколькі нас моцна шпурля́ла бу́раю, то на другі дзень пачалí выкіда́ць груз,
19 а на трэці мы сваімі рукамі павыкіда́лі асна́стку карабля́.
20 Калі ж ні сонца, ні зоры не пака́зваліся многія дні, а моцная бура наляга́ла, то ўрэшце прапала ўсякая надзея, што мы вы́ратуемся.
21 І паколькі доўга не елі, то Павел, ста́ўшы пасяро́д іх, сказаў: мужы́! трэба было́ паслу́хацца мяне і не адплыва́ць ад Крыта, тады б мы пазбе́глі перашкод гэтых і страт;
22 а цяпер закліка́ю вас узбадзёрыцца, бо з вас ніводная душа́ не загíне, а толькі карабе́ль;
23 бо явіўся мне гэтай ноччу Ангел ад Бога, Якому я нале́жу і Якому служу́,
24 і сказаў: не бойся, Павел! табе нале́жыць з’явíцца перад ке́сарам, і вось, Бог падарава́ў табе ўсіх, хто плыве з табою.
25 Таму ўзбадзёрцеся, мужы́, бо я веру Богу, што будзе так, як ска́зана мне:
26 на нейкі востраў нале́жыць нам быць вы́кінутымі.
27 Калі ж настала чатырна́ццатая ноч, як нас насіла па Адрыяты́чным моры, каля по́ўначы маракі пачалí здага́двацца, што набліжа́юцца да нейкай зямлі,
28 і калі паме́ралі глыбіню́, атрыма́лася дваццаць са́жняў; праплы́ўшы невялікую адле́гласць, паме́ралі зноў і атрыма́лася пятнаццаць са́жняў.
29 Баючы́ся, каб неяк не трапіць на камяністыя ме́сцы, кінулі з кармы́ чатыры я́кары, і маліліся, каб настаў дзень.
30 Калі ж маракí хаце́лі ўцячы́ з карабля́ і спуска́лі лодку ў мора, ро́бячы вы́гляд, што збіра́юцца кінуць з носа я́кары,
31 Павел сказаў сотніку і воінам: калі яны не застану́цца на караблí, то вы не зможаце вы́ратавацца.
32 Тады воіны абрэ́залі вяроўкі ў лодкі, і яна ўпала.
33 Перад надыходам дня Павел прасіў усіх прыня́ць ежу, ка́жучы: сёння чатырна́ццаты дзень, як вы ў чаканні застаяце́ся галоднымі, нічога не еўшы;
34 таму прашу вас прыня́ць ежу, бо гэта трэба для вашага выратава́ння; ні ў кога ж з вас волас з галавы не прападзе́.
35 Сказаўшы гэта і ўзя́ўшы хлеб, ён узнёс падзяку Богу перад усімі і, пераламíўшы, пачаў есці.
36 Тады ўсе ўзбадзёрыліся і таксама прынялí ежу;
37 было́ ж усіх нас на караблі дзве́сце семдзесят шэсць душ.
38 Насы́ціўшыся е́жаю, пачалí аблягча́ць карабе́ль і выкіда́ць пшаніцу ў мора.
39 Калі ж настаў дзень, зямлі не пазнава́лі, а заўва́жылі нейкі залíў, што меў пясчаны бераг, да якога, пара́іўшыся, вы́рашылі, калі змогуць, прыста́ць з караблём.
40 І, адрэ́заўшы я́кары, пакінулі іх у моры; пры гэтым, адвязаўшы вяроўкі рулёў і падня́ўшы пярэдні ве́тразь па ветры, накірава́ліся да берага.
41 Але, натра́пілі на касу́ і пасадзíлі карабе́ль на мель; нос карабля́ ўвяз і заста́ўся нерухо́мым, а карму́ разбіва́ла сілаю хваль.
42 Воіны мелі наме́р пазабіва́ць вязняў, каб хто-небудзь, вы́плыўшы, не ўцёк.
43 Але сотнік, жада́ючы вы́ратаваць Паўла, утрыма́ў іх ад гэтага наме́ру і загада́ў тым, хто ўмее плаваць, першымі кíнуцца і выхо́дзіць на бераг,
44 а аста́тнім ратава́цца — каму на дошках, каму яшчэ на якіх абло́мках карабля́. І так ста́лася, што ўсе цэ́лымі вы́браліся на зямлю́.