1 І сталася пасьля: і Ён праходзіў па местах і вёсках, прапаведуючы і дабравесьцячы Гаспадарства Боскае, і дванаццаць зь Ім,
2 і нікаторыя жанчыны, якія былі аздароўлены ад злых духаў і хваробаў; Марыля, называная Магдалінай, зь якой выйшлі сем дэманаў.
3 І Яанна, жонка Хузы, аканома Гірадавага, і Сусанна, і многія іншыя, якія служылі Яму з маёмасьці сваёй.
4 Калі ж сабралася мноства народу, і з (усіх) местаў жыхары зыходзіліся да Яго, (Ён) сказаў прыповесьцю:
5 выйшаў сейбіт сеяць насеньне сваё; і калі ён сеяў, адно ўпала пры дарозе, і было патаптана, і птушкі нябесныя падзяўблі яго;
6 а іншае ўпала на камень і, узыйшоўшы, засохла, бо ня мела вільгаці;
7 а іншае ўпала ў церні, і вырасьлі церні і заглушылі яго;
8 а іншае ўпала на добрую зямлю і, узыйшоўшы, прынесла плод стакротны. Сказаўшы гэтае, клікнуў: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!
9 Вучні ж Ягоныя пыталіся ў Яго, кажучы: што значыць прыповесьць гэтая?
10 Ён жа сказаў: вам дадзена пазнаць тайны Гаспадарства Боскага, а астатнім — у прыповесьцях, так што (яны) бачучы, ня бачаць, і чуючы ня разумеюць.
11 Вось што значыць прыповесьць гэтая: семя ёсьць Слова Боскае.
12 А што ля дарогі, гэта тыя, што слухаюць, (але) пасьля прыходзіць д’ябал і забірае Слова з сэрца іхнага, каб ня паверылі і ня былі выратаваныя;
13 а (упала) на камень — гэта тыя, што калі пачулі Слова дык з радасьцяй прыймаюць, ды ня маюць караня, і часова вераць, а ў час выпрабаваньня адпадаюць;
14 а што ўпала ў церні — гэта тыя, што пачулі, але турботамі, багацьцем і ўцехамі жыцьця, адыходзячы, заглушаюцца і ня даюць плёну.
15 Тыя ж (што пасеяны) на добрай зямлі — гэта тыя, што, пачуўшы Слова, захоўваюць у добрым і чыстым сэрцы і даюць плён у цярплівасьці.
16 Ніхто, запаліўшы сьветач, ня прыкрывае яго судзінаю, або ня ставіць пад ложак, але ставіць на падстаўку пад сьветач, каб тыя, што ўваходзяць, бачылі сьвятло.
17 Бо няма нічога таемнага, што б ня выявілася, ні ўкрытага, што б ня сталася вядомым і ня выйшла б вонкі.
18 Назірайце ж (за тым), як (вы) слухаеце: бо хто мае, таму дадзена будзе, а хто ня мае, у таго адымецца і тое, што ён думае мець.
19 І прыйшлі да Яго маці і браты Ягоныя, і ня маглі даступіцца да Яго з-за натоўпу.
20 І паведамíлі Яму, кажучы: маці Твая і браты Твае стаяць на дварэ, жадаючы Цябе бачыць.
21 Ён жа, адказаўшы, сказаў ім: маці Мая і браты Мае — гэта тыя, што слухаюць Слова Боскае і выпаўняюць Яго.
22 І сталася ў адзін з тых дзён: Ён увайшоў у човен з вучнямі Сваімі і сказаў ім: пераплывём на той бок возера. І адплылі.
23 Калі ж яны плылі, (Ён) заснуў. На возеры падняўся бурны вецер, і залівала іх, і былі (яны) у небясьпецы.
24 І, падыйшоўшы, разбудзілі Яго, кажучы: Настаўнік! Настаўнік! (мы) гінем. Але Ён, устаўшы, забараніў ветру і хваляваньню вады; і супакоіліся, і сталася ціша.
25 Тады (Ён) сказаў ім: дзе вера вашая? спалохаўшыся ж, (яны) зьдзівіліся, гаворачы між сабою: Хто (ж) тады Ён ёсьць, што і вятрам загадвае і вадзе, і слухаюцца Яго?
26 І прыплылі ў зямлю Гадарынскую, што насупраць Галілеі.
27 (Калі) ж Ён выйшаў на бераг, спаткаў Яго нейкі мужчына зь места, які меў дэманаў з даўных часоў, і адзеньня ня апранаў, і ў доме ня жыў, але ў магілах.
28 Угледзіўшы ж Ісуса, і, закрычаўшы, паваліўся перад Ім і моцным голасам сказаў: што Табе да мяне, Ісус, Сын Бога Найвышэйшага? Малю Цябе, ня муч мяне.
29 Бо (Ісус) загадаў нячыстаму духу выйсьці з гэтага чалавека; бо (ён) доўгі час ухапляваў яго; і зьвязвалі яго ланцугамі і кандаламі; і старажылі (яго), але разрываючы вязі (ён) быў гнаны дэманам у пустэльні.
30 І спытаў яго Ісус, кажучы: як імя тваё? Ён жа сказаў: легіён, таму што шмат дэманаў увайшло ў яго.
31 І маліў Яго, каб ня загадаў ім ісьці ў бяздоньне.
32 Там жа на гарэ пасьвіўся шматлікі гурт сьвіньняў; і (дэманы) малілі Яго, каб дазволіў ім увайсьці ў іх; і дазволіў ім.
33 І дэманы, выйшаўшы з чалавека, увайшлі ў сьвіньняў. І кінуўся гурт з кручы ў возера і патануў.
34 Пастухі ж, убачыўшы, што здарылася, уцяклі і, пайшоўшы, расказалі ў месту і сёлах.
35 (Людзі) ж выйшлі пабачыць, што сталася, і прыйшлі да Ісуса і знайшлі чалавека, з каторага выйшлі дэманы, седзячы ля Ног Ісусавых, апранутага і пры розуме, і перапалохаліся.
36 А тыя, што ўбачылі, расказалі ім як быў выратаваны апанаваны дэманамі.
37 І ўпрасіў Яго ўвесь народ Гадарынскага краю адыйсьці ад іх, бо страх вялікі абдымаў іх. Ён жа, увайшоўшы ў човен, вярнуўся.
38 Мужчына ж, зь якога выйшлі дэманы, прасіў Яго, каб быць разам зь Ім, але Ісус адправіў яго, кажучы:
39 вярніся ў дом твой і раскажы, што зрабіў табе Бог. І (ён) пайшоў, абвяшчаючы па ўсім месту, што зрабіў яму Ісус.
40 І сталася ж пры вяртаньні Ісуса: народ прыняў Яго, бо ўсе чакалі Яго.
41 І вось прыйшоў мужчына па імені Яір, а быў ён начальнікам сынагогі; і, упаўшы да Ног Ісусавых, (ён) прасіў Яго ўвайсьці ў дом ягоны,
42 бо ў яго была адзіная дачка, гадоў дванаццацёх, і яна памірала. Пад час жа хады Ягонай народ ціснуўся да Яго.
43 І жанчына, што мучылася ад крывацечы дванаццаць гадоў, якая аддала на лекараў усю маёмасьць сваю, ды ніводзін ня мог вылячыць (яе),
44 падыйшоўшы ззаду, дакранулася да краю вопраткі Ягонай, і ў той жа час крывацеча ў яе спынілася.
45 І сказаў Ісус: хто дакрануўся да Мяне? Калі ж усе адмаўляліся, Пётра і тыя, што зь Ім былі, сказалі: Настаўнік! Народ абступае Цябе і націскае, а (Ты) кажаш: хто дакрануўся да Мяне?
46 Але Ісус сказаў: нехта дакрануўся да Мяне, бо Я адчуў сілу, выйшаўшую зь Мяне.
47 Жанчына ж, убачыўшы, што ня ўтаілася, дрыжучы падыйшла і, упаўшы перад Ім, паведаміла Яму перад усім народам зь якой прычыны дакранулася да Яго і як адразу паздаравела.
48 Ён жа сказаў ёй: бадзёрся, дачка! вера твая ўратавала цябе; ідзі зь мірам.
49 Яшчэ Ён гаворыць, як прыходзіць нехта (з дому) начальніка сынагогі, кажучы яму: дачка твая памерла. Ня турбуй Настаўніка.
50 Ісус жа, пачуўшы (гэтае), сказаў яму, гаворачы: ня бойся, толькі вер, і (яна) будзе ўратаваная.
51 Прыйшоўшы ж у дом (Ён) ня дазволіў увайсьці нікому, апрача Пятра, і Якуба, і Яана і бацькі ды маткі дзяўчыны.
52 Усе ж плакалі і галасілі па ёй. Але Ён сказаў: ня плачце; (яна) ня памерла, але сьпіць.
53 І насьмяхаліся зь Яго, ведаючы, што (яна) памерла.
54 Ён жа, выслаўшы ўсіх вон і ўзяўшы яе за руку́, усклікнуў, кажучы: Дзяўчынка! устань!
55 І вярнуўся дух яе, і адразу паднялася; і (Ён) загадаў даць ёй есьці.
56 І былі моцна ўражаны бацькí яе. Ён жа загадаў ім нікому ня гаварыць пра тое, што сталася.