1 А адзін чалавек, імем Ананія, са сваёй жонкай Сафірай прадаў маёмасць
2 ды, з ведама жонкі сваёй, утаіў сабе частку атрыманых грошай, а рэшту, прынёсшы, паклаў ля ног Апосталаў.
3 Пётра ж сказаў: «Ананія, чаму шатан напоўніў тваё сэрца, каб ты падмануў Духа Святога і затрымаў у сябе частку атрыманых за поле грошай?
4 Тое, што меў, ці не тваё было? І праданае ці не ў тваёй уладзе было? Дык чаму надумаў гэтакую рэч у сэрцы сваім? Ты ж схлусіў не людзям, але Богу!»
5 Пачуўшы гэтыя словы, Ананія ўпаў і сканаў; і стаўся страх вялікі на ўсіх, якія чулі гэта.
6 А некалькі юнакоў, устаўшы, загарнулі яго і, вынесшы, пахавалі.
7 Сталася, што недзе праз тры гадзіны ўвайшла яго жонка, не ведаючы, што здарылася.
8 І звярнуўся да яе Пётра: «Скажы мне, ці за столькі прадалі вы зямлю?» А яна адказала: «Так, за столькі».
9 Пётра ж сказаў ёй: «Навошта вы змовіліся, каб спакусіць Духа Госпадава? Вось, у парозе тыя, што пахавалі мужа твайго. Вынесуць яны і цябе».
10 І яна зараз жа ўпала ля ног яго і сканала. Юнакі, уваходзячы, знайшлі яе мёртвай і, вынесшы, пахавалі каля мужа.
11 І стаўся страх вялікі над усёй царквой ды з усімі, хто аб гэтым пачулі.
12 Рукамі ж Апосталаў былі чынены ў народзе многія знакі і цуды, і былі ўсе аднадушна ў прысенку Саламонавым.
13 І ніхто з іншых не адважваўся да іх далучыцца, але хваліў іх народ.
14 І штораз больш павялічваўся лік мужчын і жанчын, што верылі ў Госпада,
15 так што людзі нават на вуліцу выносілі хворых ды там клалі на насілкі або ложкі, каб, калі пройдзе Пётра, хоць цень яго ўпаў на якога з іх.
16 Таксама з суседніх гарадоў збягалася ў Ерузалім многа народа, прыносячы хворых ды апанаваных нячыстымі духамі, і ўсе яны былі аздароўлены.
17 Тады першасвятар і ўсе, што былі з ім, з існуючэй герэзіі садукейскай, напоўніліся зайздрасцю,
18 і ўсклалі рукі свае на Апосталаў, і пасадзілі іх у грамадскую вязніцу.
19 А ўночы анёл Госпадаў адчыніў дзверы вязніцы і, вывеўшы іх, сказаў:
20 «Ідзіце і вясціце ў святыні народа ўсе словы жыцця гэтага».
21 Пачуўшы гэта, яны на світанні ўвайшлі ў святыню і навучалі. Тым часам першасвятар і тыя, што былі з ім, прыйшоўшы, склікалі раду ды ўсіх старэйшын сыноў Ізраэля і паслалі ў вязніцу, каб прывесці іх.
22 Але паслугачы, пайшоўшы, не знайшлі іх у вязніцы, а вярнуўшыся, паведамілі,
23 кажучы: «Знайшлі мы вязніцу вельмі старанна замкнёную, ды вартаўнікоў, што стаялі перад дзвярамі; але, адчыніўшы, у сярэдзіне не знайшлі мы нікога».
24 Калі начальнік варты святыні і першасвятар пачулі гэтыя словы, дык не маглі зразумець, што гэта з імі сталася.
25 У той час нехта, прыйшоўшы, паведаміў ім, кажучы: «Вось, людзі, якіх вы замкнулі ў вязніцы, стаяць у святыні і навучаюць народ».
26 Тады начальнік з паслугачамі пайшоў і прывёў іх, але без прымусу, бо баяліся, каб народ не ўкаменаваў іх саміх.
27 І, калі яны прывялі іх, то паставілі перад радай. І першасвятар спытаўся ў іх,
28 кажучы: «Хіба не забаранілі мы вам строга, каб вы не навучалі ў гэтае імя? А вось, вы напоўнілі Ерузалім вашаю навукай ды хочаце ўзвесці на нас кроў Гэтага Чалавека».
29 У адказ Пётра і Апосталы сказалі: «Болей трэба слухацца Бога, чым людзей.
30 Бог нашых бацькоў уваскрасіў Ісуса, Якога вы забілі, прыбіўшы да дрэва,
31 Бог узвысіў Яго правіцай Сваёй як Валадара і Збаўцу, каб даць Ізраэлю навяртанне ды адпушчэнне грахоў.
32 І мы — сведкі Яго на словы гэтыя, як і Дух Святы, Якога Бог даў паслухмяным Яму».
33 Калі яны гэта пачулі, то моцна раззлаваліся і хацелі іх забіць.
34 Тады адзін фарысей на імя Гамаліэль, заканазнавец, паважаны ўсім народам, устаўшы ў радзе, загадаў на нейкі час вывесці Апосталаў
35 і прамовіў да іх: «Мужы ізраэльцы! Добра абдумайце, што вы будзеце рабіць з гэтымі людзьмі.
36 Бо нядаўна ў нас выступіў Тэўда, кажучы, што ён — нехта незвычайны, і далучыліся да яго каля чатырохсот прыхільнікаў, і быў забіты, і ўсе, што верылі яму, расцярушыліся, і след іх прапаў.
37 Потым у дні перапісу выступіў Юда галілеец, і пацягнуў за сабой даволі людзей; і ён сам згінуў, і ўсе яго прыхільнікі рассеяліся.
38 І цяпер кажу вам: адступіцеся ад гэтых людзей, і пакіньце іх у супакоі, і адпусціце іх. Бо калі гэты намер і дзейнасць ад людзей паходзіць, будзе знішчана,
39 а калі ад Бога, дык вы не зможаце іх знішчыць, ды каб часам не аказалася, што вы ваюеце з Богам». Яны паслухалі яго
40 і, паклікаўшы Апосталаў і пабіўшы, сурова папярэдзілі, каб не прамаўлялі ў імя Ісуса, і адпусцілі іх.
41 І яны выходзілі ад аблічча рады ўсцешаныя, што дзеля імя Ісуса цярпелі знявагу,
42 і, не перастаючы, штодзень у святыні і па дамах навучалі і абвяшчалі добрую вестку аб Ісусе Хрысце.