1 Калі я гавару мовамі людзей і анёлаў, а любові не маю, то я — медзь, што звініць, або цымбалы, што гудзяць.
2 І калі я маю дар праракавання ды зведаў усе таямніцы і ўсякія веды, і маю ўсю веру, што і горы пераносіць, але любові не маю, — я нішто.
3 І калі б раздаў на бедных усю сваю маёмасць і цела сваё аддаў на спаленне, але любові не меў бы — ніякай мне з гэтага карысці.
4 Любоў доўгацярплівая, любоў ласкавая, не зайздросціць, не бывае ганарыстай, не надзімаецца,
5 не амбітная, не шукае таго, што сваё, не злуецца, не думае благога,
6 не цешыцца з несправядлівасці, але радуецца праўдзе,
7 усё пераносіць, ва ўсё верыць, на ўсё спадзяецца, усё церпіць.
8 Любоў ніколі не знікае. А вось, прароцтвы знікнуць, і мовы змоўкнуць, і веды занепадуць.
9 Бо мы часткова пазнаём і часткова праракуем.
10 Калі ж надыдзе дасканалае, тады знікне тое, што частковае.
11 Калі я быў дзіцём, гаварыў па-дзіцячаму, разумеў па-дзіцячаму, думаў па-дзіцячаму, а як стаў мужам, пазбыўся таго, што дзіцячае.
12 Цяпер мы бачым быццам праз мутнае шкло, не выразна, а тады тварам у твар. Цяпер пазнаю часткова, а тады пазнаю так, як я сам пазнаны.
13 Дык цяпер трываюць гэтыя тры: вера, надзея і любоў; але большая з іх — любоў.