1 Дык я разважыў сам у сабе́ ня прыходзіць да вас ізноў у горы;
2 бо, калі я засмучаю вас, то хто паце́шыць мяне́, як ня той, што засмучаны мною?
3 Гэтае самае я і пісаў вам, каб, прыйшоўшы, ня ме́ць суму ад тых, ад якіх мне́ трэба ме́ць паце́ху, пэўны аб усіх вас, што мая радасьць для ўсіх вас.
4 Бо з вялікага гора й тугі сэрца пісаў я вам праз многія сьлёзы, не каб вы засумавалі, але каб пазналі любоў, якую я з лішкаю маю да вас.
5 Калі-ж хто засмуціў, дык не мяне́ засмуціў, але часткова, — каб не сказаць многа, — і ўсіх вас.
6 Даволі такому гэтае кары ад многіх;
7 дык вам ужо ле́пей дараваць Яму і паце́шыць, каб гэтакі ня быў абняты сумам церазме́рным.
8 Дзеля гэтага прашу вас паказаць яму любоў.
9 Бо на тое я і пісаў, каб выпрабаваць вас, ці ў-ва ўсім вы паслухмяныя.
10 А каму вы што дароўваеце, таму і я; бо і я, калі што дараваў каму, дараваў дзеля вас прад абліччам Хрыста,
11 каб не перамог нас шатан; бо нам не няве́дамы думкі ягоныя.
12 Прыйшоўшы-ж у Троаду дзеля абвяшчаньня аб Хрысьце́, калі мне́ былі адчынены дзьве́ры ў Госпадзе,
13 я ня ме́ў супакою духу майму, бо не знайшоў там брата майго Ціта; але, разьвітаўшыся з імі, я пайшоў у Македонію.
14 Дзякуй-жа Богу, што заўседы дае́ нам перамогу ў Хрысьце́ — і пахашчы веды Свае́й выяўляе праз нас у-ва ўсякім ме́сцы.
15 Бо мы — Хрыстовыя па́хашчы Богу ў тых, што збаўляюцца, і ў тых, што гінуць.
16 Для адных мы пах — сьме́рці на сьме́рць, а для другіх — пах жыцьця на жыцьцё.
17 Бо мы не таргуем словам Божым, як многія, але апавядаем шчыра, як ад Бога, перад Богам у Хрысьце́.