1 Набліжалася ж свята Праснакоў, што называецца Пасхаю.
2 І першасвятары і кніжнікі шукалі, як бы забіць Яго, бо яны баяліся народу.
3 Сатана ж увайшоў у Іуду, званага Іскарыётам, аднаго з ліку дванаццаці;
4 і ён, пайшоўшы, дамовіўся з першасвятарамі і начальнікамі, як ён ім выдасць Яго.
5 І яны абрадаваліся і згадзіліся даць яму срэбранікаў.
6 І ён абяцаў і шукаў зручнага часу, каб выдаць ім Яго не пры народзе.
7 І надышоў дзень Праснакоў, калі належала прыносіць у ахвяру пасху;
8 і Ён паслаў Пятра і Іаана, сказаўшы: Пайдзіце, падрыхтуйце нам пасху, каб мы маглі спажыць яе.
9 Яны ж спыталіся ў Яго: Дзе Ты хочаш, каб мы падрыхтавалі?
10 і Ён сказаў ім: Вось, калі вы ўвойдзеце ў горад, сустрэнецца вам чалавек, які будзе несці збан вады; ідзіце ўслед за ім у дом, куды ён увойдзе;
11 і скажыце гаспадару дома: «Настаўнік кажа табе: Дзе пакой, у якім бы Я спажыў пасху з Маімі вучнямі?»
12 І той вам пакажа вялікі верхні пакой, высланы: там падрыхтуйце.
13 І, пайшоўшы, яны знайшлі, як Ён казаў ім, і падрыхтавалі пасху.
14 І калі надышоў час, Ён узлёг, і дванаццаць апосталаў з Ім.
15 І Ён сказаў ім: Я вельмі хацеў спажыць гэтую пасху з вамі, перш чым мукі прыму;
16 бо кажу вам: не буду спажываць яе, пакуль не здзейсніцца яна ў Царстве Божым.
17 І, узяўшы чашу, падзякаваўшы, сказаў: Вазьміце яе і падзяліце між сабою;
18 бо кажу вам, [што] не буду піць Я з гэтага часу ад плоду вінаграднай лазы пакуль не прыйдзе Царства Божае.
19 І, узяўшы хлеб, падзякаваўшы, пераламаў яго і падаў ім, кажучы: Гэта Маё цела, што за вас аддаецца; рабіце гэта на ўспамін пра Мяне.
20 Гэтак жа — і чашу пасля вячэры, кажучы: Гэтая чаша — новы запавет у Маёй крыві, што за вас праліваецца.
21 Аднак вось рука таго, хто выдае Мяне, са Мною на стале,
22 бо Сын Чалавечы ідзе, як вызначана, але бяла таму чалавеку, праз якога Ён выдаецца.
23 І яны пачалі дапытвацца адзін у аднаго, хто ж з іх тады рыхтуецца зрабіць гэта.
24 І ўсчалася таксама спрэчка між імі, хто з іх павінен лічыцца большым.
25 Ён жа сказаў ім: Цары народаў пануюць над імі, а тыя, што імі валодаюць, называюцца дабрадзеямі.
26 А вы не так: але хто большы між вас, няхай будзе як малодшы, а начальнік — як слуга.
27 Бо хто большы: ці той, хто ўзлягае за сталом, ці той, хто слугуе? Ці не той, хто ўзлягае? А Я сярод вас — як той, хто слугуе.
28 Вы ж тыя, што заставаліся са Мною ў Маіх выпрабаваннях;
29 і Я дару вам, як падарыў Мне Мой Бацька, Царства,
30 каб вы елі і пілі за Маім сталом у Маім Царстве, і сядзелі на тронах, судзячы дванаццаць плямёнаў Ізраілевых.
31 [І сказаў Госпад:] Сімане, Сімане, вось сатана дамагаўся таго, каб прасеяць вас, як пшаніцу;
32 Я ж маліў за цябе, каб не знікла твая вера; і ты некалі, вярнуўшыся, умачуй сваіх братоў.
33 А ён сказаў Яму: Госпадзе, з Табою гатовы я і ў турму і на смерць ісці.
34 Ён жа сказаў: Кажу табе, Пётр, не прапяе певень, як ты тройчы адрачэшся, што ведаеш Мяне.
35 І Ён сказаў ім: Калі Я вас пасылаў без кашалька, торбы, і сандаляў, ці мелі вы ў чым нястачу? — І яны сказалі: Ні ў чым.
36 І Ён сказаў ім: Але цяпер хто мае кашалёк, няхай возьме яго, таксама і торбу, а хто не мае, няхай прадасць сваю вопратку і купіць меч.
37 Бо кажу вам: трэба [яшчэ], каб на Мне закончылася гэтае напісанае: «І да беззаконных злічаны», бо і тое, што сказана пра Мяне, падыходзіць да канца.
38 Яны ж сказалі: Госпадзе, вось тут два мячы. — А Ён сказаў ім: Даволі.
39 І, выйшаўшы, Ён пайшоў, як звычайна, на Аліўную гару, а ўслед за ім пайшлі і [Яго] вучні.
40 А прыйшоўшы на месца, Ён сказаў ім: Маліцеся, каб ўвайсці ў спакусу.
41 А Сам адышоў ад іх, як дакінуць каменем, і, укленчыўшы, маліўся,
42 кажучы: Татухна, калі хочаш, аднялі гэтую чашу ад Мяне; аднак не Мая воля, але Твая няхай будзе.
43 І паказаўся Яму Анёл з неба, умацоўваючы Яго.
44 І, будучы ў смяротнай трывозе, старанней маліўся; і зрабіўся Яго пот, як кроплі крыві, што спадаюць на зямлю.
45 І, устаўшы з малітвы, прыйшоўшы да вучняў, знайшоў іх у сне ад гора,
46 і сказаў ім: Што вы спіце? Уставайце і маліцеся, каб не ўвайсці вам у спакусу.
47 Калі Ён яшчэ казаў, вось натоўп і той, каго звалі Іуда, адзін з дванаццаці, ішоў наперадзе іх, і ён наблізіўся да Ісуса, каб пацалаваць Яго, [бо такі знак ён даў ім: Каго я пачалую, Той і ёсць].
48 Ісус жа сказаў яму: Іуда, пацалункам выдаеш Сына Чалавечага?
49 Тыя ж, якія былі вакол Яго, убачыўшы, да чаго ідзе, сказалі: Госпадзе, ці не ўдарыць нам мячом?
50 І адзін з іх ударыў першасвятаровага слугу і адцяў яму правае вуха.
51 У адказ жа Ісус сказаў: Пакіньце, даволі. — І, дакрануўшыся вуха, загаіў яго.
52 І сказаў Ісус першасвятарам, і начальнікам аховы святыні, і старэйшынам, што сабраліся супроць Яго: Як на разбойніка выйшлі вы з мячамі і каламі?
53 Калі Я штодня быў з вамі ў святыні, вы не паднялі рук на Мяне, але гэта — ваша гадзіна і ўлада цемры.
54 І, схапіўшы Яго, павялі і прывялі ў дом першасвятара; Пётр да ішоў зводаль следам.
55 І калі яны распалілі агонь сярод двара і селі разам, сядзеў і Пётр між імі.
56 І адна служанка, убачыўшы, што ён сядзіць пры агні, і, угледзеўшыся ў яго, сказала: І гэты быў з Ім.
57 Ён жа адрокся [ад Яго], кажучы: Жанчына, Я не ведаю Яго.
58 І неўзабаве другі, убачыўшы яго, сказаў: І ты з іх. — Але Пётр сказаў: Не, чалавеча.
59 І праз нейкую гадзіну хтосьці іншы настойваў, кажучы: Сапраўды, і гэты быў з Ім; бо і ён галілеянін.
60 А Пётр сказаў: Чалавеча, я не ведаю, што ты кажаш. — І зараз жа, пакуль ён яшчэ гаварыў, прапяяў певень.
61 І, Госпад, павярнуўшыся, паглядзеў на Пятра, і Пётр успомніў Гасподняе слова, як Ён казаў яму: «Перш чым сёння прапяе певень, ты тройчы адрачэшся ад Мяне».
62 І, выйшаўшы адтуль, ён горка заплакаў.
63 А мужчыны, што трымалі Яго, насміхаліся з Яго, б’ючы;
64 І, накрыўшы Яго, [білі па твары і] пыталіся, кажучы: Прароч, хто ўдарыў Цябе?
65 І шмат іншых блюзнерстваў казалі яны на Яго.
66 І калі надышоў дзень, сабралася рада старэйшын народа: першасвятары і кніжнікі — і прывялі Яго ў свой сінедрыён.
67 кажучы: Калі ты Хрыстос, скажы нам. — Ён жа сказаў ім: Калі Я вам скажу, вы не паверыце;
68 а калі [і] спытаюся, не адкажаце [Мне і не вызваліце].
69 Але з гэтага часу Сын Чалавечы будзе сядзець праваруч сілы Божай.
70 І ўсе сказалі: Дык Ты Божы Сын? — Ён жа сказаў ім: Вы кажаце, што Я.
71 Яны ж сказалі: Якая яшчэ нам патрэба ў сведчанні? Бо мы самі пачулі гэта з Яго вуснаў.