1 Не многія рабіцеся настаўнікамі, браты мае, ведаючы, што мы атрымаем большы прысуд.
2 Бо ў шмат чым усе мы спатыкаемся. Калі хто не спатыкаецца ў слове, то гэта дасканалы чалавек, які можа зацугляць і ўсё цела.
3 Калі ж мы коням укладаем у рот цуглі, каб яны слухаліся нас, то і ўсім целам іх кіруем.
4 Вось, і караблі, як ні вялікія яны і гнаныя моцнымі вятрамі, кіруюцца зусім маленькім стырном, куды хоча памкненне стырнавога,
5 так і язык — малы орган, а на вялікае адважваецца. Вось, які маленькі агонь які вялікі лес запальвае!
6 І язык — агонь; як свет няправеднасці язык змяшчаецца між нашымі органамі, што апаганьвае ўсё цела і запальвае кола жыцця, і сам запальваецца ад геены.
7 Бо ўся прырода — звяроў і птушак, паўзуноў і марскіх істотаў — утаймоўваецца і ўтаймавана чалавечай прыродаю,
8 а языка ўтаймаваць ніхто з людзей не можа: ён неўтаймаванае ліха, поўны смяротнай атруты.
9 Ім мы добраслаўляем Госпада і Бацьку і ім праклінаем людзей, створаных па падабенству Божаму;
10 з тых жа вуснаў зыходзіць добраславенне і праклён. Не трэба, браты мае, каб гэта так рабілася.
11 Ці цячэ з аднаго і таго ж жарала крыніцы салодкая і горкая вада?
12 Ці можа, браты мае, фігавае дрэва радзіць алівы і вінаградная лаза — фігі? Гэтак ніякая крыніца не можа выдаць салёную і салодкую ваду.
13 Хто між вас мудры і разважлівы? Няхай пакажа добрымі паводзінамі свае ўчынкі ў лагоднай мудрасці.
14 Але калі маеце ў сваім сэрцы горкую зайздрасць і славалюбства — не задавайцеся і не хлусіце супроць праўды.
15 Гэта мудрасць — не тая, што з вышыняў зыходзіць, а зямная, пачуццёвая, дэманічная.
16 Бо дзе зайздрасць і славалюбства, там бязладдзе і ўсё благое.
17 А мудрасць з вышыняў, па-першае — чыстая, пасля — мірная, спагадлівая, падатлівая, поўная міласэрнасці і добрага плёну, бесстаронняя і некрывадушная.
18 Плод жа праведнасці ў міры сеецца тымі, хто творыць мір.