1 Ёсць і іншае ліха, якое я бачыў пад сонцам, сапраўды пашыранае ў людзей:
2 чалавек, якому даў Бог багацце, і маёмасць, і гонар, і няма нястачы душы яго ні ў чым, чаго ён жадае; не даў яму Бог магчымасць, каб ён спажываў гэта, але чужы чалавек будзе паглынаць тое: гэта — марнасць і ліхое няшчасце.
3 Калі б хто нарадзіў сто дзяцей, і жыў шмат гадоў, і дні яго гадоў памножыліся, а душа яго не насыцілася дабром маёмасці сваёй, і нават не меў бы пахавання, аб такім я кажу, што шчаслівейшы за яго выкідыш.
4 Бо прыйшоў ён дарэмна і адыходзіць у цемру, ды цемраю пакрыта імя яго.
5 Хоць ён і не бачыў святла, і не ведае нічога, большы супакой у гэтага, чым у таго.
6 Калі б нават пражыў ён дзве тысячы гадоў і не атрымліваў асалоды ад дабра, ці не ў адно месца імкнуцца ўсе?
7 Кожная праца чалавека — дзеля вуснаў яго, але душа яго не насыціцца.
8 Якую перавагу мае мудры над неразумным? І якую — бедны, хто ўмее хадзіць перад жывымі?
9 Лепш бачыць вачамі, чым марна імкнуцца за жаданнямі; але і гэта марнасць і турбаванне духа.
10 Для таго, што існуе, ужо названа імя яго; і вядома, што ёсць чалавек і што не можа ён выступаць у судзе супраць таго, хто мацнейшы за яго.
11 Дзе шмат слоў, там яны памнажаюць марнасць, і што за карысць мае [з гэтага] чалавек?
12 Бо хто ведае, што добра для чалавека ў жыцці, у нямногіх днях марнасці сваёй, якія пражывае, як цень? Або хто зможа выявіць яму, што будзе пасля яго пад сонцам?