1 І ён прыйшоў [таксама] ў Дэрвію і Лістру. І вось, быў там адзін вучань імем Цімафей, сын верніцы іудзейкі, але бацькі эліна,
2 пра якога добра сведчылі браты ў Лістры і Іконіі.
3 Павел захацеў, каб ён пайшоў з ім; і, узяўшы, абрэзаў яго дзеля іудзеяў, што былі ў тых мясцінах, бо ўсе яны ведалі, што яго бацька быў элін.
4 Калі яны праходзілі праз гарады, то перадавалі ім пастановы, якія вынеслі Апосталы і прасвітары ў Іерусаліме, каб яны выконвалі іх.
5 Дык цэрквы ўмацоўваліся ў веры і штодня ўзрасталі колькасцю.
6 І яны прайшлі праз Фрыгію і Галатыйскую краіну, бо Святы Дух не дапусціў ім казаць слова ў Азіі.
7 І, дайшоўшы да Місіі, яны спрабавалі адправіцца ў Віфінію, але Дух Ісуса не дазволіў ім.
8 І, мінуўшы Місію, яны спусціліся ў Трааду.
9 І ўначы было з’явенне Паўлу: нейкі чалавек, македонец, стаяў, просячы яго і кажучы: Перайдзі ў Македонію і памажы нам.
10 І калі ён убачыў з’явенне, мы адразу ж пастараліся выйсці ў Македонію, у перакананні, што Бог заклікаў нас дабравесціць ім.
11 І, адплыўшы з Траады, мы накіраваліся проста ў Самафракію, а на другі дзень у Неапаль
12 і адтуль у Філіпы, гэта галоўны горад той часткі Македоніі, рымская калонія. У гэтым жа горадзе мы правялі некалькі дзён.
13 І ў суботні дзень мы выйшлі за браму [горада] да ракі, дзе, як мы думалі, было месца малітвы; і, сеўшы, мы размаўлялі з жанчынамі, што зышліся туды.
14 А адна жанчына імем Лідзія, прадаўшчыца пурпуру, з горада Фіятыра, шанавальніца Бога, слухала: Госпад адкрыў яе сэрца, каб яна ўспрымала тое, што казаў Павел.
15 І калі яна была ахрышчана і яе дом, яна папрасіла, кажучы: Калі вы прызналі, што я адданая Госпаду, увайдзіце ў мой дом і заставайцеся. — І яна дамаглася ад нас.
16 І сталася: калі мы ішлі да месца малітвы, сустрэлася нам адна служанка, апантаная духам Піфана, якая вяшчунствам прыносіла вялікі прыбытак сваім гаспадарам.
17 Яна, ідучы ўслед за Паўлам і за намі, крычала, кажучы: Гэтыя людзі — слугі Усявышняга Бога, якія абвяшчаюць вам дарогу выратавання.
18 І яна рабіла гэта шмат дзён. Але Павел абурыўся і, павярнуўшыся, сказаў духу: Загадваю табе імем Ісуса Хрыста выйсці з яе. — І ён у тую ж хвіліну выйшаў.
19 Гаспадары ж яе, убачыўшы, што адышла надзея на іх прыбытак, схапілі Паўла і Сілу і пацягнулі на рыначную плошчу да начальнікаў
20 і, прывёўшы іх да магістратаў, сказалі: Гэтыя людзі, будучы іудзеямі, бунтуюць наш горад
21 і абвяшчаюць звычаі, якія нам, рымлянам, не дазваляецца ні пераймаць, ні выконваць.
22 І паўстаў натоўп супроць іх, і магістраты, сарваўшы вопратку з іх, загадалі біць кіямі
23 і, задаўшы ім шмат удараў, кінулі ў турму, загадаўшы турэмнаму стражніку пільна сцерагчы іх.
24 Ён, атрымаўшы такі загад, кінуў іх ва ўнутраную турму і забіў іх ногі ў калодкі.
25 І каля поўначы Павел і Сіла, молячыся, спявалі гімны хвалы Богу, а вязні слухалі іх.
26 Але раптам зрабіўся вялікі землятрус, так што захісталіся падмуркі турмы; і тут жа расчыніліся ўсе дзверы і ва ўсіх паспадалі кайданы.
27 А турэмшчык, прачнуўшыся і ўбачыўшы, што дзверы турмы расчынены, выцягнуў меч і збіраўся забіць сябе, думаючы, што вязні ўцяклі.
28 Але Павел крыкнуў гучным голасам, кажучы: Не рабі сабе ніякага ліха, бо мы ўсе тут.
29 І, папрасіўшы агню, турэмшчык ускочыў і ў трымценні прыпаў да Паўла і Сілы
30 і, вывеўшы іх адтуль, спытаўся: Спадары, што я павінен рабіць, каб уратавацца?
31 Яны ж адказалі: Уверуй у Госпада Ісуса [Хрыста] і будзеш уратаваны ты і твой дом.
32 І яны абвясцілі слова Гасподняе яму разам з усімі, хто быў у яго доме.
33 І турэмшчык, узяўшы іх у тую ж гадзіну ночы, абмыў іх раны; і быў тут жа ахрышчаны сам і ўсе яго дамашнія;
34 і, прывёўшы іх у [свой] дом, сабраў стол і цешыўся з усім домам, што ўвераваў у Бога.
35 А калі настаў дзень, магістраты паслалі ліктараў сказаць: Адпусці тых людзей.
36 І турэмшчык перадаў [гэтыя] словы Паўлу: Магістраты прыслалі, каб адпусціць вас. Дык цяпер выходзьце і ідзіце з мірам.
37 Але Павел сказаў ім: Яны, прынародна збіўшы нас, неасуджаных людзей, што з’яўляюцца рымскімі грамадзянамі, кінулі ў турму, а цяпер яны патаемна выганяюць нас? Ды не! Хай самі прыйдуць і выведуць нас.
38 І ліктары перадалі гэтыя словы магістратам. І тыя спалохаліся, пачуўшы, што яны рымляне,
39 і, прыйшоўшы, яны перапрасілі іх і, вывеўшы, прасілі пайсці з горада.
40 І, выйшаўшы з турмы, яны ўвайшлі ў дом да Лідзіі, і, убачыўшы братоў, яны суцешылі іх і пайшлі.