1 І зышоў ён да Дэрвы а Лістры. І вось, быў там адзін вучанік, імям Цімох, сын Жыдзіцы верніцы, але бацька Грэк;
2 Празь яго сьветчылі браты ў Лістры а Іконі.
3 Паўла зычыў, каб ён ішоў ізь ім; і ўзяўшы, абрэзаў яго дзеля Жыдоў, што былі ў тых месцах, бо ўсі ведалі, што бацька ягоны быў Грэк.
4 А як яны праходзілі па местах, перадавалі ім заховаваць пастановы, прызначаныя апосталамі а старшымі ў Ерузаліме.
5 Дык цэрквы мацніліся ў веры і што дня павялічаліся лікам.
6 Як прайшлі Фрыгу а Ґаляцкі край, забараніў ім Дух Сьвяты казаць слова ўв Азі.
7 Зышоўшы да Місі, прабавалі йсьці да Віфіні, але Дух Ісусаў не дазволіў ім.
8 Мінуўшы ж Місю, зышлі да Троады.
9 І зьявілася відзень Паўлу ночы: стаў адзін Македанянін, молячы яго й кажучы: «Перайшоўшы да Македоні, памажы нам».
10 І як ён відзеў відзень, зараз мы сілаваліся йсьці да Македоні, зрабіўшы вывад, што Бог пагукаў нас абяшчаць там дабравесьць.
11 Дык, адплыўшы ад Троады, проста прыбылі да Самотракі, а назаўтрае да Неаполю,
12 Скуль жа да Піліпаў, каторае першае места гэтае часьці Македоні, колёня. І заставаліся ў гэтым месьце колькі дзён.
13 У сыботні ж дзень вышлі за браму да ракі, ідзе бываў звычай маліцца; і, сеўшы, гукалі жанкам, што былі зьбершыся.
14 І адна жонка, імям Ліда, зь места Тыятыра, прадаўніца шкарлату, што сьціла Бога, слухала; і Спадар адчыніў сэрца ёй уважаць, што казаў Паўла.
15 Як жа яна ахрысьцілася а хатнія ейныя, яна прасіла, кажучы: «Калі вы ўважалі мяне за верную Спадару, увыйдзіце ў дом мой і пабудзьце». І яна прынучыла нас.
16 І прыгадзілася, як мы йшлі да месца малітвы, што стрэлася нам адна дзеўка, каторая мела духа вешчаваньня; яна давала гаспадаром сваім шмат прыбытку вешчаваньням.
17 Яна, ідучы за Паўлам а намі, крычэла, кажучы: «Гэтыя людзі слугі Навышняга Бога, каторыя абяшчаюць нам дарогу спасеньня».
18 А гэта яна рабіла шмат дзён. Паўла ж, парушыўшыся, абярнуўся й сказаў духу: «Імям Ісуса Хрыста расказую табе выйсьці зь яе». І вышаў тае ж гадзіны.
19 І бачачы гаспадары ейныя, што шчэзла надзея прыбытку іхнага, нялі Паўлу а Сілу і пацягнулі на рынак да ўраднікаў.
20 І, прывёўшы іх да прэтораў, сказалі: «Гэтыя людзі, будучы Жыдамі, парушаюць места нашае
21 І агалашаюць звычаі, каторых мы Рымляне ня маем права прыймаць або паўніць.
22 І груд таксама паўстаў на іх; і прэторы, зьняўшы зь іх адзецьце, далі загаду сьцёбаць.
23 І, даўшы ім шмат вытняў, укінулі ў вязьніцу, расказаўшы вязьнічнаму вартаўніку моцна сьцерагчы іх;
24 Каторы, адзяржаўшы такое расказаньне, укінуў іх у нутраную вязьніцу і ногі іхныя замкнуў у калодкі.
25 І а поўначы Паўла а Сіла, молячыся, хвалілі Бога пяцьцём, і вязьні слухалі іх.
26 І разам было вялікае траееньне зямлі, ажно поды вязьніцы затрэсьліся, і ўсі дзьверы якга рашчыніліся, і путы ўсіх распуталіся.
27 А вартаўнік, прачхнуўшыся й абачыўшы, што дзьверы вязьніцы рашчыненыя, агаліў меч і вось, вось, гатоў быў забіцца, думаючы, што вязьні ўцяклі.
28 Але Паўла выгукнуў вялікім голасам, кажучы: «Не рабі сабе ніякага ліха, бо ўсі мы тут!»
29 І, папрасіўшы сьветла, ён убег і, калоцячыся, паў перад Паўлам а Сілаю.
30 І, вывеўшы іх вонкі, сказаў: «Спадарове, што імне належа рабіць, каб спасьціся?»
31 Яны ж сказалі: «Вер у Спадара Ісуса, і спасешся ты а дом твой».
32 І гукалі яму слова Спадарова і ўсім, што былі ў доме ягоным.
33 І ўзяў іх тае ж гадзіны ночы, і абмыў раны іхныя, і без адвалокі хрысьціўся ён і ўсі ягоныя.
34 І, прывёўшы іх да дому свайго, заслаў стол і цешыўся з усім домам сваім, што ўверыў у Бога.
35 Як разаднела, прэторы паслалі паслугачых сказаць: «Выпусьці гэных людзёў».
36 Вартаўнік жа паведаміў гэтыя словы Паўлу: «Прэторы прыслалі, каб вы былі вывальнены; дык выйдзіце цяпер і йдзіце ў супакою».
37 Але Паўла сказаў ім: «Нас, Рымлян, незасуджаных прынародна білі і ўкінулі нас у вязьніцу, а цяпер тойма? Не, няхай самы прыйдуць і вывядуць нас».
38 Паслугачыя паведамілі гэтыя словы прэторам, і тыя спалохаліся, як пачулі, што яны Рымляне.
39 І, прышоўшы, малілі, і, вывеўшы, прасілі выйсьці зь места.
40 Вышаўшы зь вязьніцы, яны прышлі да Ліды, і, абачыўшы братоў, дамянілі ім, і адышлі.