1 Павярнуўся я да іншага і ўбачыў вераломнасць, якая ўчыняецца пад сонцам, і вось, слёзы прыгнечаных — і няма суцяшальніка, і бязлітаснасць з боку прыгнятальнікаў — і няма суцяшальніка.
2 Вось жа, пахваліў я больш памерлых, якія ўжо спачылі, чым жывых, якія яшчэ жывуць,
3 і вырашыў, што шчаслівейшы за абодвух — той, хто яшчэ не нарадзіўся і не бачыць ліхіх спраў, што адбываюцца пад сонцам.
4 Ізноў прыгледзеўся я да ўсіх намаганняў і да любога поспеху працы, і гэта — на зайздрасць бліжняму свайму. Таму і ў гэтым — марнасць і турбаванне духа.
5 Неразумны складае рукі свае і з’ядае сваё цела.
6 Лепшая жменя з супакоем, чым поўныя абедзве рукі з працай і турбаваннем духа.
7 І яшчэ іншую бачыў я марнасць пад сонцам:
8 [чалавек] самотны і другога не мае, ані сына, ані брата, а ўсё ж такі не перастае працаваць, і вочы яго не насычаюцца багаццем і не думае ён, кажучы: «Для каго я працую і пазбаўляю душу маю даброт?» У гэтым таксама марнасць і найгоршы занятак.
9 Лепей дваім быць разам, чым аднаму: яны маюць поспех у працы сваёй,
10 бо калі адзін упадзе, то будзе падтрыманы другім. Гора аднаму! Калі ўпадзе, то не мае, хто б падняў яго.
11 Да таго ж, калі спяць удвух, то ўзаемна будуць грэцца; [а] адзін як жа сагрэецца?
12 І, калі хто-небудзь мае перавагу [у барацьбе] супраць аднаго, то ўдвух яны супрацьстаяць яму. І шнур трайны хутка не разарвецца.
13 Юнак бедны і мудры лепшы за цара старога і неразумнага, які ўжо не можа быць перасцярожаны.
14 Бо той выходзіць з вязніцы, каб цараваць, хаця нарадзіўся бедным у яго царстве.
15 Убачыў я ўсіх жывых, якія ходзяць пад сонцам, з тым другім юнаком, які ўзвышаўся над ім.
16 Не было ліку ўсяму народу, усім, якіх ён узначальваў; але тыя, што будуць потым, не ўзрадуюцца яму. І гэта марнасць і турбаванне духа.
17 Зважай на крок твой, уваходзячы ў Дом Божы, бо прыступацца, каб паслухаць, — лепш, чым калі неразумныя прыносяць ахвяры: бо намнога лепшае паслушэнства, чым ахвяры неразумных, якія не разумеюць, што чыняць благое.