1 Іякаў, раб Бога і Госпада Ісуса Хрыста, — дванаццаці плямёнам, якія ў рассеянні: Радавацца!
2 Лічыце ўсялякаю радасцю, браты мае, кожны раз, калі трапляеце ў розныя выпрабаванні,
3 ведаючы, што праверка вашай веры выпрацоўвае вытрываласць.
4 А вытрываласць няхай мае свой дасканалы вынік, каб вы былі дасканалыя і цэласныя, ні ў чым не мелі нястачы.
5 Калі ж у каго з вас нестае мудрасці, няхай просіць у Бога, Які дае ўсім шчодра і без папроку, і дасца яму.
6 Але няхай просіць з вераю, ані не сумняваючыся, бо той, хто сумняваецца, падобны да марской хвалі, якую гоніць і кідае вецер.
7 Бо няхай той чалавек не думае, што ён атрымае нешта ад Госпада,
8 двудушны чалавек няўстойлівы на ўсіх сваіх дарогах.
9 І няхай прыніжаны брат ганарыцца ў сваім узвышэнні,
10 а багаты — у сваім прыніжэнні, бо, як палявая кветка, ён адыдзе.
11 Бо ўзышло сонца са спякотаю і высушыла траву, і кветка яе апала, і краса яе выгляду загінула; так і багаты завяне на сваіх дарогах.
12 Дабраславёны чалавек, які выстойвае перад спакусаю, бо, будучы, выпрабаваным, ён атрымае вянок жыцця, які Ён абяцаў тым, хто любіць Яго.
13 Няхай ніхто пры спакусе не кажа: «Мяне спакушае Бог», бо не спакушаецца Бог злом і Сам не спакушае нікога.
14 Але кожны спакушаецца зваблены і зманены ўласнай пажадлівасцю;
15 пасля пажадлівасць, зачаўшы, нараджае грэх; а зроблены грэх спараджае смерць.
16 Не падманвайцеся, браты мае ўлюбёныя.
17 Кожнае добрае дарэнне і кожны дасканалы дар — з вышыняў, зыходзіць ад Бацькі свяцілаў, у Якога няма змянення і ні ценю перамены.
18 Ён, захацеўшы, нарадзіў нас словам праўды, каб мы былі некаторым пачаткам Яго стварэнняў.
19 Ведайце, браты мае ўлюбёныя: няхай жа кожны чалавек будзе хуткі, каб слухаць, марудлівы, каб сказаць, марудлівы — гневацца;
20 бо гнеў чалавека не творыць праведнасці Божай.
21 Таму, адклаўшы ўсялякі бруд і празмернасць злосці, з лагоднасцю прыміце пасаджанае ў вас слова, якое можа выратаваць вашы душы.
22 Будзьце ж выканаўцамі слова, а не толькі слухачамі, якія ашукваюць саміх сябе.
23 Бо калі хто слухае слова, а не выконвае, той падобны да чалавека, які разглядвае ў люстэрку сваё аблічча, што мае ад нараджэння;
24 бо ён разгледзеў сябе і пайшоў, і адразу забыўся, які ён.
25 Але хто паглыбляецца ў дасканалы закон, закон свабоды і жыве ў ім, будучы не забыўлівым слухачом, а выканаўцам работы, той будзе шчаслівы ў сваёй дзейнасці.
26 Калі хто думае, што ён набожны і не зацугляе свайго языка, але ашуквае сваё сэрца, — марная таго набожнасць.
27 Чыстая і беззаганная набожнасць перад Богам і Бацькам вось што: даглядаць сіротаў і ўдоваў у іх бядзе, захоўваць сябе незаплямленым ад свету.