дабы в двух непреложных вещах, в которых невозможно Богу солгать, твёрдое утешение имели мы, прибегшие взяться за предлежащую надежду,
каб праз дзьве нязьменныя рэчы, у якіх Богу хлусіць немагчыма, вялікае пацяшэньне мелі мы, якія прыбеглі ўхапіцца за надзею, што перад намі ляжыць,
каб у двух непарушных рэчах, у якіх немагчыма Богу зманіць, моцную ўцеху мелі мы, пастанавіўшы прыняць прызначаную надзею,
каб праз дзве нязменныя рэчы, у якіх немагчыма, каб Бог казаў няпраўду, мелі мы моцную ўцеху, мы, што збягаемся, каб узяць дадзеную нам надзею,
Каб у дзьвюх неадменных рэчах, у каторых немагчыма Богу зманіць, моцную пацеху мелі мы, уцеклыя да адзяржаньня ляжачае перад намі надзеі,
каб у дзьвёх нязьме́нных рэчах, у якіх для Бога зманіць немагчыма, ме́лі крэпкае пацяшэньне, прыбе́гшы ўзяці надзе́ю, што перад намі ляжыць,
каб у дзвюх нязме́нных рэчах, у якіх не можа Бог салгаць, цвёрдае суцяшэнне мелі мы, пабегшы, каб ухапіцца за надзею, якая перад намі
каб дзякуючы дзвюм нязменным рэчам, у якіх не можа Бог зманіць, мы, якія прыбеглі схапіцца за прапанаваную надзею, мелі цвёрдую заахвоту.
каб у дзвюх нязменных рэчах, у якіх немажліва, каб Бог салгаў, мы мелі моцную ўцеху, пабегшы, каб ухапіцца за надзею, якая перад намі,
каб у двух нязьменных рэчах у якіх нямагчыма, каб Бог сказаў няпраўду, і мы, збаўленыя, мелі надзейнае суцяшэньне, і маглі ўхапіцца за надзею, якая ляжыць перад намі,
гэтымі двама незьмянімымі актамі, ў якіх немагчыма, каб Бог казаў няпраўду, мы мелі суцешную заахвоту — мы, што прыбеглі празначану нам надзею,