1 І Ён, увайшоўшы, праходзіў праз Іерыхон.
2 І вось чалавек, званы імем Закхей, а быў ён галоўным зборшчыкам падаткаў і быў багаты;
3 і шукаў ўбачыць Ісуса, хто Ён, і не мог з-за натоўпу, таму што быў ростам малы.
4 І, забегшы наперад, узлез на сікамору, каб убачыць Яго, бо тою дарогаю Ён меўся праходзіць.
5 І Ісус, калі прыйшоў на гэтае месяца, паглядзеўшы ўгару, [ўбачыў яго] і сказаў яму: Закхею, хутчэй злазь, бо сёння Мне трэба застацца ў тваім доме.
6 І той спешна злез і прыняў Яго, радуючыся.
7 І, убачыўшы, усе пачалі наракаць, кажучы: Ён зайшоў спыніцца ў грэшнага чалавека.
8 А Закхей, устаўшы, сказаў Госпаду: Вось, палавіну маёй паёмасці, Госпадзе, я даю ўбогім, і калі ў каго, што ашуканствам узяў, аддаю ў чатыры разы больш.
9 Ісус жа сказаў яму: Сёння прыйшло выратаванне гэтаму дому, бо і ён сын Аўраамаў;
10 бо Сын Чалавечы прыйшоў шукаць і ўратаваць загінулае.
11 Калі ж яны слухалі гэта, Ён у дадатак сказаў прыпавесць, бо Ён быў блізка ад Іерусаліма, і ім здавалася, што тут жа павінна з’явіцца Царства Божае.
12 Дык Ён сказаў: Адзін чалавек знатнага роду выпраўляўся ў далёкую краіну, каб прыняць сабе царства і вярнуцца.
13 І, паклікаўшы дзесяць сваіх слуг, ён даў ім дзесяць мінаў і сказаў ім: Пускайце ў ход, пакуль я не прыйду.
14 Але яго грамадзяне ненавідзелі яго і паслалі ўслед за ім пасольства, кажучы: «Мы не хочам, каб гэты чалавек быў чаром над намі».
15 І сталася: калі ён вярнуўся, прыняўшы царства, сказаў паклікаць да яго тых слуг, якім даў серабра, каб даведацца, што яны прыдбалі.
16 І прыйшоў першы, кажучы: Гаспадару, твая міна прыспорыла дзесяць мінаў.
17 І ён сказаў яму: Выдатна, добры слуга; за тое, што ў самым малым быў верны, май уладу над дзесяццю гарадамі.
18 і прыйшоў другі, кажучы: Твая міна, гаспадару, дала пяць мінаў.
19 Сказаў жа і гэтаму: А ты будзь над пяццю гарадамі.
20 І астатні прыйшоў, кажучы: Гаспадару, вось твая міна, якую я, адклаўшы, хаваў у хустцы;
21 таму што я баяўся цябе, бо ты чалавек патрабавальны: бярэш, чаго не клаў. І жнеш, чаго не сеяў.
22 Той кажа яму: Тваімі вуснамі буду судзіць цябе, ліхі слуга. Ты ведаў, што я чалавек патрабавальны: бяру, чаго не клаў, і жну, чаго не сеяў.
23 Чаму ж не даў ты майго серабра ліхвярам? І я, прыйшоўшы, атрымаў бы яго з прыбыткам.
24 І тым, што стаялі побач, сказаў: Вазьміце ад яго міну і дайце таму, у каго дзесяць мінаў.
25 І сказалі яму: Гаспадару, ён мае дзесяць мінаў.
26 Кажу вам, што кожнаму, хто мае, будзе дадзена, а ў таго, хто не мае, і тое, што мае, адымецца.
27 А ворагаў маіх, гэтых, што не хацелі, каб я быў царом над імі, прывядзіце сюды і забіце іх перада мною.
28 І, сказаўшы гэта, Ён пайшоў наперадзе, узыходзячы ў Іерусалім.
29 І сталася: калі Ён наблізіўся да Віфагіі, да гары, што завецца Аліўнаю, паслаў Ён двух [сваіх] вучняў,
30 кажучы: Ідзіце ў сяло насупроць, пры ўваходзе ў яго знойдзеце прывязанае асляня, на якое ніхто з людзей ніколі не садзіўся, і, адвязаўшы яго, прывядзіце.
31 І, калі хто будзе пытацца ў вас: «навошта адвязваеце?», скажыце так: «Яно патрэбна Госпаду».
32 І пасланыя пайшлі і знайшлі, як Ён сказаў ім.
33 А калі яны адвязалі асляня, яго гаспадары сказалі ім: Што вы адвязваеце асляня?
34 Яны ж сказалі: Яно пастрэбна Госпаду.
35 І прывялі яго да Ісуса; і, накінуўшы сваю вопратку на асляня, пасадзілі Ісуса.
36 І, калі Ён ехаў, яны падсцілалі сваю вопратку на дарозе.
37 А калі Ён набліжаўся ўжо да спуску з Аліўнай гары, усё мноства вучняў, радуючыся, пачало моцным голасам хваліць Бога за ўсе з’явы сілы, што яны ўбачылі,
38 кажучы: Дабраславёны Цар, Які прыходзіць у імя Гасподняе! У небе мір і слава ў вышніх!
39 І некаторыя фарысеі з натоўпу сказалі Яму: Настаўніку, забарані Сваім вучням!
40 А Ён у адказ сказаў: Кажу вам, калі яны змоўкнуць, закрычаць камяні.
41 І, калі Ён наблізіўся, то, убачыўшы горад, заплакаў па ім,
42 кажучы: Калі б і ты хоць у гэты твой дзень зразумеў, што служыць для міру твайго, ды цяпер гэта схавана ад тваіх вачэй.
43 Бо прыйдуць для цябе дні, і твае ворагі узвядуць вакол цябе вал, і абложаць цябе, і сціснуць цябе адсюль,
44 і зраўняюць цябе з зямлёю і паб’юць тваіх дзяцей у табе, і не пакінуць каменя на камені за тое, што ты не распазнаў часу адведзін цябе.
45 І, увайшоўшы ў святыню, пачаў выганяць прадаўцоў [у ім і пакупнікоў],
46 кажучы ім: Напісана: «І будзе Мой дом домам малітвы», вы ж яго зрабілі пячорай разбойнікаў.
47 І Ён кожны дзень навучаў у святыні. А першасвятары, і кніжнікі шукалі, як бы Яго загубіць, таксама і першыя людзі народу,
48 ды не знаходзілі, што зрабіць, бо ўвесь народ неадступна лухаў Яго.