Мытарь же, стоя вдали, не смел даже поднять глаз на небо; но, ударяя себя в грудь, говорил: «Боже! будь милостив ко мне, грешнику!»
А мытнік, стаўшы здалёк, не хацеў нават падняць вачэй у неба, але біў сябе ў грудзі, кажучы: “Божа! Будзь міласьцівы да мяне, грэшніка”.
А мытнік, стоячы воддаль, не адважваўся нават падняць вочы да неба; але, б’ючы сябе ў грудзі, казаў: Божа! будзь міласэрны да мяне, грэшніка!
А мытнік, стоячы здалёку, не адважваўся нават падняць вочы ў неба, але біў сябе ў грудзі, кажучы: “Божа, будзь літасцівы да мяне, грэшнага”.
А мытнік, стоячы воддаль, ня ўзьняў на’т аччу сваіх да неба, але біўся ў грудзі, кажучы: «Божа, будзь міласэрны да мяне грэшнага!»
А мытнік, стануўшы здалёк, не адважа́ўся навет падняць вачэй на не́ба; але, б’ючы сябе́ ў грудзі, гаварыў: Божа! будзь міласьцівы нада мною грэшным.
Мы́тнік жа, сто́ячы во́ддаль, не смеў і вачэй узня́ць да неба, а біў сябе ў грудзі, ка́жучы: Божа! будзь мíласцівы да мяне, грэшнага.
А мытнік, стоячы воддаль, не адважваўся нават падняць вачэй да неба, але, б’ючы сябе ў грудзі, казаў: “Божа, будзь міласцівы да мяне, грэшнага”.
А зборшчк падаткаў, стоячы здалёку, не важыўся і вачэй узняць да неба, а біў сябе ў грудзі, кажучы: Божа, будзь літасцівы да мяне, грэшнага.
Мытнік жа, стоячы воддаль, ня адважаўся нават вачэй да неба падняць, але біў сябе ў грудзі, кажучы: Божа! будзь міласьцівы нада мною грэшным.