1 Сыне мой! слухай мудрасьці маёй і нахілі вуха тваё да навукі маёй,
2 каб датрымацца добрае рады і каб вусны твае хвалілі спазнанае.
3 Бо мёд цячэ з вуснаў чужое жонкі, і мякчэйшая за алей гаворка ў яе;
4 але весьнік яе горкі, нібы палын, востры, як меч двусечны,
5 ногі яе сыходзяць да сьмерці, ступакі яе дастаюць да апраметнай.
6 Каб ты не спасьцігнуў сьцежкі жыцьця яе, дарогі яе нясталыя, і ты ня зьведаеш іх.
7 Дык вось, дзеці, паслухайце мяне і не адступайцеся ад словаў вуснаў маіх.
8 Далей ад яе ідзі па дарозе тваёй і не падыходзь пад дзьверы дома яе,
9 каб здароўя твайго не аддаў іншым і гадоў тваіх бязьлітасьніку;
10 каб не насычаліся сілаю тваёю чужынцы і праца твая ня ішла ў чужы дом.
11 І ты ўрэшце будзеш стагнаць, калі плоць твая і цела зьнямогуцца,
12 і скажаш: «навошта я ненавідзеў навуку, і сэрца маё асьцярогамі пагарджала,
13 і я ня слухаў голасу настаўнікаў маіх, не нахіляў вуха майго да настаўнікаў?
14 Ледзь ня ўпаў я ў вялікае ліха сярод сходу і грамады!»
15 Пі ваду з тваёй крыніцы, тую, якая цячэ з тваёй студні.
16 Хай не разьліваюцца крыніцы твае па вуліцы, патокі водаў — па плошчах;
17 хай яны будуць належаць табе самому, а ня чужым з табою.
18 Крыніца твая хай дабраславёная будзе; і радуйся з жанчынай тваёй маладосьці,
19 любаснаю касуляю і прыгожаю сарнаю; грудзі яе хай упояць цябе ў кожны час; каханьнем яе цешся заўсёды.
20 І навошта табе, сыне мой, захапляцца распусьніцаю і абдымаць грудзі чужое?
21 Бо перад вачыма Госпада ўсе шляхі чалавека, і Ён прастуе ўсе сьцежкі яго.
22 Беззаконнага ловяць уласныя беззаконьні яго, і путамі грэху свайго ён павязаны.
23 Ён памірацьме без настаўленьня і ў вялікай сваёй неразумнасьці наблукаецца.