1 Сыне мой, звярніся да мудрасці маёй і нахілі вуха сваё да разважлівасці маёй,
2 каб зберагчы думкі і каб вусны твае захавалі настаўленне.
3 Бо вусны распусніцы сочацца мёдам, а горла яе больш бліскучае, чым алей;
4 а ў рэшце рэшт — яно ў яе горкае, быццам палын, і вострае, быццам двусечны меч.
5 Ногі яе сыходзяць да смерці, а крокі яе вядуць да мерцвякоў;
6 паколькі не заўважае яна сцежку жыцця, хісткія крокі яе і сама яна не ведае [іх].
7 Вось, зараз паслухай, мой сыне, не адступай ад слоў вуснаў маіх.
8 Трымай далёка ад яе шлях твой і не падыходзь блізка да дзвярэй дому яе.
9 Не аддавай гонару свайго чужым і гадоў сваіх — лютаму чалавеку,
10 каб часам з намаганняў тваіх не насычаліся іншыя і каб працы твае не былі ў чужой хаце,
11 а ў рэшце рэшт ты будзеш стагнаць, калі сілы твае і цела тваё будуць растрачаныя,
12 і ты скажаш: «Чаму пагрэбаваў я настаўленнем, і сэрца маё адхіліла папрокі,
13 і не пачуў я голасу тых, хто вучыў мяне, і не нахіляў вуха маё да настаўнікаў?
14 Ледзь не трапіў я ў вялікую бяду сярод сходу і грамадства!»
15 Пі ваду са свайго вадаёма і тую, што цячэ ў тваёй студні,
16 хай не выліваюцца крыніцы твае на двор, а патокі водаў — па вуліцах;
17 валодай імі толькі ты адзін, і хай не будуць саўдзельнікамі тваімі іншыя.
18 Хай выток твой будзе дабраславёны, і весяліся з жонкай маладосці тваёй.
19 Яна — лань найпрыгажэйшая і сарна зграбнейшая, прывабнасці яе ап’яняюць цябе ў кожны час, у каханні яе бесперапынна шукай асалоду.
20 Нашто, сыне мой, ты спакушаешся чужою і грэешся ў абдымках чужой?
21 Бо перад Госпадам — дарогі чалавека і Ён бачыць крокі яго.
22 Бязбожніка захопяць яго ўласныя несправядлівасці, і будзе ўтрыманы ён грахамі сваімі.
23 Памрэ ён, бо не меў настаўлення, і знікне ў безлічы бязглуздасці сваёй.